BLOG | Een chique laan, groot huis. Maar ze kwam dan ook van een enorme boerderij dus ruimte is ze vanuit haar jeugd gewend, denk ik gekscherend als ik de lommerrijke Gooise laan binnen rijd. Nadat ik er aangebeld heb en zij open doet, duurt het maar een seconde of twee totdat het denken wijzigt in een gevoel van vertrouwen. Ze is niks veranderd, zie ik.
Kort erna wordt één van ons door manlief voor de deur afgezet. Zelfde gevoel en bijna tranen. We praten en kijken elkaar eens goed aan, terwijl het geavanceerde koffieapparaat inmiddels gromt. Haar Canadese accent heeft ze nog steeds en juist dat doet me beseffen dat we weliswaar 35 jaar ouder zijn, maar in de kern nog allemaal dezelfde en verbonden door een vriendschap die al die zes jaar dat onze middelbare schooltijd duurde, gewoon heel goed was.
Denkers waren we
Een paar weken geleden was een datum snel gevonden en niemand haakte af. We zouden elkaar weer zien, bijpraten. We spreken af bij degene die het meest centraal woont. Wij, vier vriendinnen die eind jaren zeventig, begin jaren tachtig van de vorige eeuw bij elkaar in de vwo-klas zaten.
Denkers waren we. We wilden en willen ‘weten’. Ook dat is niet veranderd. Terwijl we elkaar bevragen -nog altijd staand bij het koffieapparaat- zingt het ons vanaf de achterdeur tegemoet: vriendin nummer vier. De meest extraverte van ons. Toen en nu nog. Zangeres geworden, kleinkunstacademie.
We wandelen met de mokken vol koffie in onze hand de tuin in, behalve zij. Zij kan haar mok nauwelijks nog zelf dragen en we luisteren ademloos en met empathie naar haar verhaal. Over hoe ze met haar aandoening haar dagen vormgeeft. Nu begrijpen we waarom haar man haar bracht, en later die dag weer op zal halen. En dat terwijl de gastvrouw en ik even later ons enthousiasme uitwisselen over het fenomeen hardlopen. Zo kunnen mensenlevens verschillen, realiseren we ons. In 35 jaar kan er veel opgebouwd, maar ook afgebroken. In dit geval lichamelijk. Geestelijk zijn we allemaal scherp, als toen. We gaan gemakkelijk met onze gesprekken de diepte in. Over gezin, kinderen, werk en vooral wie we waren en zijn.
Gedreven meiden
Een paar uur en een lunch later hebben we onze huidige levens in sneltreinvaart uitgewisseld, onze krachten en onze valkuilen op tafel gelegd. Zo werkt vriendschap en vertrouwen. De meisjes die we toen waren, zijn we nog steeds. Omstandigheden en gebeurtenissen beïnvloedden ons, maar we zijn gebleven wie we werkelijk zijn: gedreven meiden, denkers, gymnasiasten die Latijn ‘lieten vallen’ omdat de docent slecht les gaf en er drank in het spel was. Constateren we nu lachend. Ik, die de leraar Nederlands zo leuk vond, Reve in een scriptie besprak en uiteindelijk in het land der letteren terecht kwam. De extraverte vriendin die in klank haar verleden van zich af zong, steeds meer zuiver zingt en de vrijheid zoekt. En de boerendochter die vanuit haar dorpse jeugd inmiddels wereldse zaken aanpakt met haar rechterlijke vonnissen en bindende maatregelen.
Levens die alle kanten van de maatschappij raken en gezamenlijk een beeld vormen van een tijd die alleen wij kennen. Een tijd waarin we sterk gevormd zijn door gezin, school en vriendschap.
