In het glooiende landschap tussen Lochem en Barchem liggen de Lochemse Berg en de Kale Berg. Het hoogste punt van de Lochemse berg is 35 meter hoger dan de omgeving. Het nodigt beslist uit om te wandelen. Het landschap is gevarieerd met robuuste grove dennenbomen en beuken en biedt prachtige vergezichten.
Goed om te weten
Start- en eindpunt is de parkeerplaats aan de Lochemseweg, naast Boetiek Hotel BonAparte. Onderweg kom je langs Hotel De Lochemse Berg en eethuis De Kale Berg. Vind je negen kilometer te ver? Je kunt deze route ook in twee delen lopen, deel Noord is zeven kilometer, deel Zuid vier.
Langs de Belvedère en De Cloese
Op het hoogste punt van de Lochemse Berg staat de Belvedère, een stenen uitzichttoren uit 1893. Belvedère betekent ‘mooi uitzicht’. De toren is echter niet meer in gebruik: de hoge bomen belemmeren het uitzicht. Het bospad voert je naar de Langense Enk – waar boeren al decennialang het land bewerken – en langs havezate De Cloese.
Natuurlijk bos met rijk dierenleven
Het Geldersch Landschap bezit hier veel grond. Hun beheer is erop gericht het bos zo natuurlijk mogelijk te laten. Omgevallen bomen blijven liggen, zodat een rijker dierenleven ontstaat. Behalve reeën, eekhoorns en vossen vind je er de zeldzame groene specht, wezels en bunzingen. Langs de bosranden leeft de kleine ijsvogelvlinder. Ook in boomsoorten is veel variatie: beuk, zomereik, grove den, berk, esdoorn, hulst en zoete kers staan her en der. Maar ook lijsterbes, hazelaar, kamperfoelie, vlier- en bosbes en diverse kruiden.
De legende van de witte wieven
Tussen de twee bergen ligt een diepe kuil, de witte wievenkoele. Het is waarschijnlijk een oude leemgroeve. De plek werd gevreesd omdat er ‘witte wieven’ waren. Zij kwamen ’s nachts tevoorschijn, als witte nevels zwevend over heide en moerasgronden. Meestal werden ze gezien als kwade geesten die je maar beter kon ontwijken. Gelukkig voor de wandelaar: in de lokale legende gaat het om ‘goede’ witte wieven.
‘Ze zagen haar nevel in een oogwenk verdwijnen en als ze huiswaarts gingen, joeg het witte wief krijsend langs de horizon…’
