Het telefonisch interview met Marc vindt uiteraard plaats via zijn vaste nummer, of zijn ‘draadtelefoon’ zoals hij het noemt. Want het is echt waar. Marc behoort tot de steeds kleiner wordende groep mensen, die geen mobiele telefoon heeft, nooit eentje heeft gehad en er ook geen wil. Voor iemand met een eigen bedrijf helemaal een unicum. Wat zijn Marc’s beweegredenen en waar loopt hij tegenaan als ‘mobiel-loze’?
Ambachtelijk werk
Op de website van zijn bedrijf Marc’s Markiezen, prijkt wel een 06-nummer, maar dat is dat van zijn zoon Tim, die, net als Marc zelf vroeger bij zijn eigen vader, in het bedrijf is gestapt met als doel het op een bepaald moment over te nemen. Het ambachtelijke werk van het maken van markiezen past bij Marc. Net als het dijkhuis langs de Rotte, een idyllisch riviertje, waar ze uitzicht hebben op een molen en een kerkje. Net zoals vroeger toen hij opgroeide in de Alblasserwaard. Marc mag dan een behoudend man zijn, toch komt hij verre van ouderwets over en staat hij volop in het leven.
Tweehonderd jaar te laat geboren
“Ik heb nooit de ambitie gehad om rijk te worden, maar ik wilde wel graag veel vrijheid en vrije tijd,” vertelt Marc. “Dat is de reden dat ik uiteindelijk uit het zonweringsbedrijf van mijn vader stapte en voor mezelf begon. Ik wilde niet eindeloos in de file staan, maar werken met particulieren in de regio. Eigenlijk had ik tweehonderd jaar geleden moeten leven, zodat ik nog met paard en wagen naar de klanten kon om markiezen te monteren. Dat lijkt me wel wat!
Je zou kunnen zeggen dat ik een aversie tegen modernisering heb en dat ik behoudend ben. Ik wilde eerst ook niet aan de computer als digibeet, want ik redde me prima met mijn oude typemachine waar ik mijn offertes op tikte. Maar uiteindelijk kwam ik daar toch niet onderuit. Een mobiele telefoon heb ik nooit gehad. Al heeft mijn vrouw er wel een en heb ik regelmatig een mobieltje aangeboden gekregen van vrienden of collega’s, dat ik pertinent weigerde.”
Onbereikbaar zijn
“Er zijn verschillende redenen waarom ik ervoor kies geen mobiele telefoon te hebben. Mijn aversie tegen de modernisering is daar een van. Maar ik wil ook gewoon niet de hele tijd bereikbaar zijn. Ik wil niet in het weekend en ’s avonds zakelijke telefoontjes ontvangen, continu bestookt worden met appjes, waar je dan ook weer zo snel mogelijk antwoord op moet geven. Ook wil ik zo min mogelijk bij me dragen wat je alleen maar kunt verliezen. Zo draag ik dus ook geen horloge of sieraden, behalve mijn trouwring. Ik vind daarnaast de hoeveelheid schermtijd van mensen te bizar voor woorden. Gemiddeld zitten mensen zes uur achter een schermpje, waarvan bijna de helft telefoongebruik betreft. Er zijn zoveel nuttige manieren om die tijd te besteden. Ik heb voor mijn gevoel veel meer vrije tijd om te windsurfen, kiten, suppen, zwemmen, roeien, schaatsen, fietsen of klussen. Daardoor ben ik een stuk gezonder, dan wanneer ik op de bank zou zitten met mijn mobiel. Ik zou echt niet willen ruilen. En ik begin er ook liever niet aan, want ik ben bang dat ik dan ook ineens niet meer zonder dat ding kan.”
Het wordt je bijna onmogelijk gemaakt
Het leven zonder mobiele telefoon is niet eenvoudig. De wereld is praktisch volledig ingericht op de digitale en mobiele wereld. Marc maakt het zichzelf niet makkelijk. “Het feit dat het mij bijna onmogelijk wordt gemaakt om nog zonder mobiel te leven, maakt me eigenlijk alleen nog maar koppiger om dat wel te doen”, zegt hij lachend. Wanneer Marc onderweg is heeft hij natuurlijk geen Google Maps tot zijn beschikking. Moet hij ergens zijn waar hij nog nooit is geweest, dan kijkt hij thuis eerst even waar het is en tekent dan een klein kaartje voor zichzelf. “Mijn oriëntatiegevoel is gelukkig vrij goed en dat blijft zo doordat ik het blijf trainen zonder navigatie met een mobieltje.”
En komt hij er onderweg niet uit? Dan vraagt hij gewoon aan iemand de weg. “Zo’n veertig jaar geleden had niemand navigatie. Net zoals mijn vader vroeger, vraag ik ook rustig aan een voorbijganger waar ik moet zijn. Dat doen mensen tegenwoordig bijna niet meer. Ze zoeken het liever op hun mobieltje op. Ook nemen ze de telefoon niet meer op, ze teksten liever dan dat ze bellen. Zeker jongeren zitten vaak allemaal met gebogen hoofden bij elkaar, zonder met elkaar te praten op hun schermpje te kijken. De wereld is veel individualistischer geworden door de smartphone”.
Aangehouden en op de bon
“Het is ook niet eenvoudig meer om je auto te parkeren, zonder een smartphone. Mijn vrouw gebruikt daar gewoon zo’n parkeerapp voor, maar ik moet eerst op zoek naar een parkeerautomaat. Net als telefooncellen, verdwijnen die ook langzaam steeds meer uit het straatbeeld. Soms ben ik zo lang aan het zoeken naar een automaat, dat er in de tussentijd al een scanauto langs is gereden. Daarom ga ik liever op mijn fiets of op de motor, dan kan ik op de stoep parkeren.” Dat Marc écht geen mobiele telefoon heeft is voor veel mensen ongelofelijk. “Mensen geloven mij eerst echt niet als ik zeg dat ik geen mobiele telefoon heb. Dat levert soms vreemde situaties op. Zo werd ik eens aangehouden door twee agenten in het centrum van Rotterdam. Zij hadden gezien dat ik achter het stuur zat te bellen. Wat ze in werkelijkheid hadden gezien was dat ik jeuk had aan mijn oor en daarin zat te frunniken. Maar ze bleven maar volhouden dat ik aan het bellen was, terwijl ik dus geen mobiele telefoon heb. Ik kon ze er bijna niet van overtuigen dat ze het bij het verkeerde eind hadden! Zelfs nadat ik had voorgesteld dat ze mij mochten fouilleren, de auto mochten doorzoeken, mijn vrouw mochten bellen om naar mijn mobiele nummer te vragen, gaven ze niet toe. Pas toen ik mijn visitekaartje liet zien, waarop alleen mijn vaste nummer staat, lieten ze me schoorvoetend zonder bekeuring gaan.”
Postduif vs Groepsapp
“Hoewel mijn vrouw het lastig vindt dat ik geen mobiel heb, accepteert zij het wel. We reizen graag en in de vakanties mag ik ook wel eens van haar telefoon gebruik maken, bijvoorbeeld om een foto naar mijn moeder te sturen. En ze vertelt het mij natuurlijk wel als een van onze kinderen een berichtje stuurt. Mijn vrienden proberen er ook wel rekening mee te houden dat ik geen mobiel heb. Maar dat gaat nog wel eens mis. Er zijn tig app groepjes voor de verschillende sporten die ik beoefen. Als er in de appgroep van het windsurfen wordt gezegd dat ze gaan surfen, vergeten ze mij wel eens te bellen. Als ik dan later hoor dat ik dat gemist heb, vind ik het toch jammer. Een vriend stopte ooit, bij wijze van grap, een nagemaakte postduif in mijn brievenbus, met een klein rolletje aan zijn poot, waarop hij de app berichtjes van de groepsapp had uitgeprint om mij te informeren over de komende activiteit. Laatst nog ging het racefietsen niet door. Niemand kon die avond, werd gemeld op de groepsapp, maar ik wist het als enige niet en stond daar met mijn fiets en dacht dat ik op de verkeerde plek stond. Na een tijdje ben ik naar huis gefietst en heb met mijn draadtelefoon een fietsmaat gebeld van wie ik hoorde dat niemand kon en ben toen maar alleen gaan fietsen.”
Opbloeien
“Ik maak me wel eens druk over de jongeren. Als ik zo’n clubje gebogen hoofden aan een tafeltje zie zitten, zonder met elkaar te praten. En wanneer ik hoor dat docenten ontzettend moeite hebben met lesgeven, door die afleidende mobieltjes. Toen mijn vrouw en ik een wereldreis maakten en gingen eilandhoppen bij Fiji, kwamen we op eilandjes waar geen bereik was voor mobieltjes. We zagen die eerste dagen dat de jongeren heel gefrustreerd waren. Want ze konden hun foto’s niet delen en geen contact maken met hun vrienden. Ze wisten gewoonweg niet wat te doen. Maar na een paar dagen zag je ze gewoon opbloeien. Ze gingen spelletjes doen en met elkaar praten, samen dansen en muziek maken. Voor hun een eyeopener, voor ons wat wij al ons hele leven doen op vakantie.”
Respect
“Wanneer mensen horen dat ik nog nooit een mobieltje heb gehad, geloven ze dat eerst niet. Maar als ze mijn verhalen horen, hebben ze er toch wel respect voor. Eigenlijk zijn een heleboel mensen helemaal klaar met hun telefoonverslaving en willen ze daar wel graag vanaf. Vooral social media, waarbij je continu mooie plaatjes voorgeschoteld krijgt en daarmee een vertekend beeld van de werkelijkheid, is voor veel mensen niet gezond. Mensen proberen soms als een challenge een maand lang zonder te leven en voelen zich daar veel beter bij. Om vervolgens gewoon weer verder te gaan op hun smartphone zodra dat project weer afgerond is. Als je er eenmaal in zit, kom je er maar moeilijk weer uit. Je wordt verwend met al die handige apps, kunt niet zomaar uit al je app groepjes stappen, en je wilt ook niet meer zonder. Het zal vast op een bepaald moment écht onmogelijk worden om zonder mobiele telefoon door het leven te gaan. Maar ik wil het zo lang mogelijk volhouden.”
