Jeanette Slagt besloot om op 53-jarige leeftijd opnieuw te beginnen als digitale nomade. Hierdoor heeft ze een compleet nieuwe manier van gepensioneerd leven neergezet.
In 2015 heeft ze vrijwel alles verkocht wat ze bezat. Ze was werkeloos, had een start gemaakt met een eigen bedrijf, maar helaas lukte het concept niet in Nederland. Ze besloot om ‘tering naar de nering’ te zetten: oftewel haar uitgaven af te stemmen op haar inkomsten. En waar kon ze dat beter doen dan in een land waar het levensonderhoud goedkoop is?
Dus boekte ze een ticket naar de Filipijnen en verhuisde. Momenteel verblijft ze in Mexico en heeft Jeanette al heel wat geschreven voor 50+. Geniet mee van haar avonturen en haar kijk op het leven na je vijftigste. Vorige week vertelde ze over rare gewoonten die je aanleert tijdens het reizen.
Foto: Jeanette en haar zoon in Mexico
Eindeloze bureaucratie in Mexico, krijgt Jeanette haar visum?
Mijn nieuwe appartement is fijn. Het raam naar de straat waar ik elke ochtend mijn koffie zit te drinken voegt echt iets toe. Maar ook de keuken is veel praktischer. Ik besluit onmiddellijk na mijn verhuizing wat vaker zelf te koken.
Er is eindelijk nieuws over de visum, hij lijkt toegekend. En dat zal tijd worden. Met een arm vol papieren en drie foeilelijke pasfoto’s reis ik vol verwachting naar Cancun. Anderhalf uur met de bus en nog een half uur lopen. En dan twee uur in de rij. Het is een regenachtige dag. De rij verplaatst zich met elke bui naar de overkapping en daarna weer terug in zijn organische oorspronkelijke vorm.
Bij de balie word me verteld dat ik op 15 november terug mag komen voor vingerafdrukken. Het duurt nog minstens 15 werkdagen voor ik mijn pas heb en de visum procedure is afgerond. Ik ben verbijsterd. Deze hele dag alleen maar om een afspraak te maken? Een beetje verbluft reis ik weer terug naar Playa del Carmen en moet het even op mij in laten werken.
In de wacht
Ik moet, officieel nog doorgeven dat ik verhuisd ben van Cancun naar Playa del Carmen, dat heugelijke feit duurt twee weken, mij is geadviseerd dit pas na de uitgifte van de ID kaart te doen, ook al ben ik wettelijk verplicht dit binnen 90 dagen na mijn verhuizing te doen. Als ik na ontvangst van mijn ID kaart naar Puerto Vallarta verhuis, wat de planning is, heb ik nooit genoeg tijd om mijn verlenging op tijd aan te vragen. Want mijn eerste visum is voor 1 jaar, en dat jaar is nu bijna om, dankzij de eindeloze bureaucratie hier in Mexico.
Terwijl ik voor mijn raam zit met een glas koud drinken en de straat in staar door het gordijn van regen weet ik het even niet meer. Alles loopt zo anders dan gepland. Ik had allang veel meer van het land gezien willen hebben en ik zit hier maar. Mijn hele leven lijkt in de wacht te staan. Dat is natuurlijk niet zo, maar als je vol plannen een nieuw land binnentrekt en alles loopt vast op bureaucratie en je kunt niet vooruit…..dan voelt dat wel zo. Ik heb een bankrekening nodig, ik wil een motor kopen en een zorgverzekering afsluiten, mijn rijbewijs omzetten, en voor dat alles heb ik een ID kaart nodig. Die ID kaart moet ik straks bij de aanvraag van de verlenging weer inleveren. Dan heb ik hem 1 maand gehad, 1 hele maand.
Playa del Carmen
Ik zucht en neem een besluit wat onontkoombaar lijkt: ik moet nog langer in Playa del Carmen blijven. Hopelijk werkt het kantoor hier in de stad sneller dan in Cancun en gaat het lukken om voor juli 2020 mijn verlenging op zak te hebben. In de maand dat ik mijn kaart heb moet ik: de verhuizing doorgeven, een bankrekening openen en als het lukt een ziektekostenverzekering afsluiten mits dat landelijk is, anders moet ik wachten tot ik ergens een thuisbasis heb.
De looptijd van mijn Mexicaanse rijbewijs is gekoppeld aan de duur van mijn ID kaart. Het heeft dus geen nut om die aan te vragen, dat moet maar na de verlenging. En aangezien mijn rijbewijs inmiddels verlopen is, moet ik waarschijnlijk toch opnieuw examen doen hier. De kosten, examen of verlenging zijn om het even, dus dat maakt niet veel uit. Wat een gedoe allemaal, zucht ik als mijn zoon en ik onze huisbaas laten weten dat we tot juli blijven.
Een beetje verslagen zitten we die avond aan de taco’s. Ik voel me moe en down, ik zie aan het gezicht van mijn zoon dat hij worstelt met de chaos van het proces waar we inzitten. Het kan zoveel efficiënter. Hij heeft het wel twintig keer gezegd vandaag. Ik ben het met hem eens, maar het is nu eenmaal niet efficiënter en dus heeft het weinig nut daar op te focussen.
Strand en keuken
Iedereen verwerkt tegenslag op een andere manier, dat blijkt maar weer. Ik ga wat keukenspullen kopen, als ik hier nog zo lang moet wonen wil ik in ieder geval goede afsluitbare doosjes, een extra glas en een scherp mes. De volgende dag schijnt de zon weer en ziet het leven er een stuk zonniger uit. In ieder geval mag ik blijven in dit wonderlijke land waarvan ik nog zoveel moet ontdekken.
Ik beloof mijzelf de komende maanden eindelijk die strandvakantie te houden, die ik mijzelf bij vertrek uit Cancun beloofd had. De stranden zijn weer zo goed als schoon en het water begint weer zijn mooie turquoise kleur te krijgen. Tijd om mijn bikinilijn bij te werken en mijn bikini uit de kast te halen.
