Voor Caroline Hoek (57) kan reizen alle kanten op. Als coach en therapeut is ze geïnteresseerd in de binnenwereld en loopt graag een stukje mee op het pad van haar cliënten. De aardbol verkennen doet ze het liefst alleen. Na 34 jaar besloot ze haar relatie te beëindigen en het roer om te gooien. Haar motto `schaamteloos vrijuit` gaat over trouw zijn aan jezelf, wat een ander er ook van vindt. Ze woont in een camper en begeleidt cliënten online. Zo kan ze waar ook ter wereld blijven werken zonder haar reislust op te geven. Met haar manier van leven hoopt ze anderen te inspireren. Regelmatig houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen.
Teruglezen:
Deel III
Naar Bogor
Ik ben wakker voordat de wekker gaat. Het is heerlijk koel in mijn kamer. Vannacht had ik nog bij het raam gestaan om te kijken naar de regen die er in het schijnsel van een lantaarn uitzag als een stortdouche. Ik kan me niet herinneren wanneer ik voor het laatst een nacht heb doorgeslapen. Wat mij betreft wordt de acht uur regel zwaar overschat. Zeker na de overgang. Ik heb kortere nachten maar voel me even fit. Wat dat betreft pas ik denk ik ook wel in dit land. Powernaps zijn hier heel gewoon. Daar ben ik door de jaren heen goed in geworden. Ogen dicht en weg. Na een tijdje weer fris en fruitig er tegenaan.
Vandaag hoef ik er niet zo tegenaan. Ik heb de wekker gezet omdat ik de trein naar Bogor neem. Eergisteren kocht ik er al een soort OV chip die nu voldoende saldo heeft voor een rit van bijna twee uur.
Met de rugzak op sta ik besluiteloos buiten. Niemand om me ergens toe over te halen maak ik zoveel mogelijk in het moment een besluit. Te beginnen met: neem ik een taxi of loop ik de 25 minuten naar het station?
Op hetzelfde moment stopt er een gammel klein busje, onder de butsen en zonder deur, bijna de naam niet waard. Een tanige man, gekleed in een versleten broek en dito kakikleurige polo vraagt of ik een rit wil. Ja, ik wil. Eigenlijk best lekker zo. Fris windje als verkoeling, want de warmte begint hier al vroeg. Jaren geleden hadden we ook een bus. Een met een dubbele cabine. Handig als gezin met twee kinderen en een herdershond, plus een huis waar altijd aan verbouwd werd. Toen ik door gedoe met de ziektekostenverzekeraars een jaar salaris niet uitbetaald had gekregen moesten we de broekriem fiks aansjorren en was de bus een luxe die we ons niet meer konden veroorloven. Met een zwaar hart heb ik hem verkocht aan een Hindoestaanse autohandelaar die helemaal uit de Randstad was komen rijden. De busjes waren zeer gewild destijds en zouden op transport gaan naar Afrika. Daar gingen ze dienstdoen als taxi. Wie weet hoeveel passagiers door de jaren heen in mijn oude barrel al naar plaats van bestemming gebracht zijn! Zou me niets verbazen als de deur er inmiddels ook uit is. Met tropische temperaturen een prima alternatief voor airco, mag ik nu aan den lijve ondervinden.
Alsof we al jaren bevriend zijn
Het leuke van alleen reizen is het gemak waarmee er contact gelegd kan worden met de lokale bevolking. Terwijl ik het laatste stukje naar het station loop word ik begroet door een vrouw die mij eergisteren water wilde verkopen. Nu vraagt ze het opnieuw en wederom sla ik af. Ze wil zelf blijkbaar ook richting station. Haar Engels is niet al te best, mijn Indonesisch nog minder. Maar vrolijk babbelend vergezelt ze me tot de ingang. Daar scheiden onze wegen zich met een vriendelijk gezwaai. Alsof we al jaren bevriend zijn.
Ik installeer me in de eerste coupe. Er is zat ruimte op de banken die in de lengterichting staan. Langzaamaan wordt het drukker. Jongemannen zijn druk in de weer met het dweilen van de vloer. Zij zijn de enige van het andere geslacht, valt me op. Totdat mijn oog valt op een bordje waarop staat dat deze coupé alleen voor vrouwen is. Ja, ik ben in een Islamitisch land, dat begint tot me door te dringen. De meeste vrouwen zijn gekleed in het lang en hebben hun hoofd bedekt. Dat ik er op zijn zachtst gezegd wat meer zomers gekleed bijzit lijkt niet te hinderen. Een vrouw naast me begint een praatje. Ze vraagt of ik alleen reis. Ze vindt het prachtig en vertrouwt me toe dat ze dat zelf ook gedaan heeft. Door Singapore en Maleisië. Ze geeft me haar telefoonnummer want zou het leuk vinden om contact te houden. Ik beloof haar te appen.
Op het station in Bogor is de sfeer anders. Ik voel de ogen prikken. Mijn linnen jurkje kan hier echt niet! Straks sla ik een sjaal om mijn heupen. Maar nu eerst ontbijten. Met een `vraagje van mijn maagje` is mijn besluiteloosheid ver te zoeken!
